Wat is het toch heerlijk om een zwoele zomerse dag door te brengen aan het water. De hele dag genieten van de warmte van de zon op je blote velletje en de stilte om je heen. Het enige geluid wat af en toe tot je doordringt is dat van het kabbelende water of zo nu en dan eens het gespetter van een watervogel. Uren en uren kunnen zo dagdromend of wegdommelend doorgebracht worden. Het gevoel van alleen op de wereld te zijn, zonder daar eenzaamheid bij te voelen, maar juist gevuld door al het leven om je heen. Op zo’n dag kun je helemaal tot rust komen en totale ontspanning vinden. Gek genoeg komt dan ook vaak de behoefte om dat gevoel juist te delen met een ander. Niet om iemand te hebben om voortdurend tegenaan te kunnen praten, maar om samen te genieten van de lome warmte en het gevoel alleen op de wereld te zijn. Een gevoel wat nog eens versterkt wordt wanneer er werkelijk niemand in de wijde omgeving te bekennen valt en je zo af en toe even je hand uit kunt steken om de ander te strelen. Liefdevol te strelen, of sensueel te strelen. Ongeremd genieten van die kleine momenten in de wetenschap dat de dag nog lang duurt en door niets of iemand verstoord zal kunnen worden. Het intense licht van de zon achter je gesloten oogleden, de verkoeling van het frisse water rond je benen, alles draagt bij aan een dag die je weer helemaal oplaadt. En of je nu alleen of met z’n tweeën bent, zulke dagen zouden eindeloos lang moeten duren. Er zullen ook legio mensen zijn die zich juist opladen wanneer ze in een drukke stad kunnen stappen, maar dit soort dagen verdienen zeker een ereplaats.